Δύο ανακρίβειες....

1η. "ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!"

(http://grsail.blogspot.com/2010/06/blog-post_9440.html)

(....)

Σημειώνω έναν κατάλογο που απέχει πάρα μα πάρα πολύ από το να είναι πλήρης με τις βιομηχανικές δραστηριότητες που υπάρχουν την στιγμή αυτή στην χώρα

Τρόφιμα

Προϊόντα ξύλου

Πλαστικά

Μεταλλουργία

Μηχανές (όχι ηλεκτρικές)

Κλωστοϋφαντουργία

Κλάδος χάρτου

Προϊόντα μέταλλων

Δέρμα – Γούνα

Χημική βιομηχανία

Οικοδομικά υλικά

Ηλεκτρονικά και ηλεκτρικές συσκευές

Χημικά

Μεταλλουργία

Τρόφιμα

Μηχανές

Πετρέλαια

Δέρμα

Ένδυση

Κλωστοϋφαντουργία

…

κλπ

Θα προσέξατε ότι δεν ανέφερα κάμποσα πράγματα όπως τις κατασκευές, την ναυτιλία, την φαρμακοβιομηχανία, τις ανανεώσιμες πηγές, την παραγωγή λογισμικού κλπ κλπ

Επειδή όμως τα λόγια πολλές φορές δεν πείθουν παραθέτω και δύο πολύ ενδιαφέροντα διαγράμματα της Eurostat:

Στο παραπάνω διάγραμμα φαίνεται η διάρθρωση της οικονομίας της ΕΕ κατά τομείς με τα ποσοστά συμμετοχής τους ως προστιθέμενη αξία στο σύνολο.

Στο παραπάνω διάγραμμα φαίνεται η διάρθρωση των οικονομιών των χωρών μελών της ΕΕ. Είναι εύκολο να συνάγει κανείς τα ποσοστά συμμετοχής στο ΑΕΠ των διαφόρων κλάδων από το ύψος της στήλης χρώματος κάθε δραστηριότητας συγκρινόμενη με την κλίμακα του αριστερού άξονα του διαγράμματος.

Για παράδειγμα φαίνεται ότι η συμμετοχή της Ελληνικής Βιομηχανίας ως προστιθέμενη αξία (χωρίς τις κατασκευές) είναι περίπου 17%, ότι η συμμετοχή του Αγροτικού τομέα είναι της τάξης του 3%, συμβατή δηλαδή με την γενική εικόνα της ΕΕ αλλά και των άλλων χωρών, ότι η συμμετοχή του εμπορίου και των μεταφορών μαζί με τηλεπικοινωνίες είναι σχεδόν 33% αλλά και ότι η γενική εικόνα της Ελληνικής οικονομίας δεν διαφέρει τόσο δραματικά από τις άλλες Ευρωπαϊκές οικονομίες όσο κάποιοι θέλουν να μας πείσουν.

Τα στοιχεία αυτά αναφέρονται στον τόμο, έκδοση της Eurostat: European Economic Statistics, σελίδες 27 και 28.

European Economic Statistics

ISBN 978-92-79-12608-6

DOI 10.2785/27266

Cat. No. KS-31-09-001-EN-C

2η "Ο δημόσιος τομέας είναι μεγάλος, η Ελλάδα είναι μια χώρα δημόσιων υπαλλήλων!"

(τα περισσότερα από τα παρακάτω στοιχεία προέρχονται από την http://e-cynical.blogspot.com/)

            Ὁποιαδήποτε σύγκριση μὲ δυτικοευρωπαϊκὲς καὶ δυτικὲς χῶρες ἀποδεικνύει ὅτι τὸ ποσοστὸ τῶν ἐργαζόμενων στὸ ἑλληνικὸ δημόσιο ὄχι ἁπλῶς δὲν εἶναι τὸ μεγαλύτερο ποσοστὸ πανευρωπαϊκὰ ἢ δυτικά, ἀλλὰ ὅτι βρίσκεται στὸ μέσο ὅρο τῶν συγκρινόμενων δυτικῶν καὶ δυτικοευρωπαϊκῶν χωρῶν. Ἔτσι, ὅπως βλέπουμε στὸν πίνακα στὴ σελίδα  http://129.3.20.41/eps/pe/papers/0507/0507011.pdf (στοιχεία τοῦ OECD), τότε παρατηροῦμε ὅτι τὸ ἑλληνικὸ ποσοστὸ ἀνέρχεται γιὰ τὸ 2002 στὸ 11,4%, πολὺ πιὸ πίσω ἀπὸ τὸ 12,2% τῆς Αὐστρίας, 13% τῆς Ἰσπανίας, 14,4% τῆς Ἰταλίας, 14,7% τῶν ΗΠΑ, 16,8% τοῦ Βελγίου, 17% τῆς Πορτογαλίας, 17,8% τῆς Ἀγγλίας, 21,2% τῆς Γαλλίας, 22,4% της Φιλανδίας, 29% τῆς Δανίας καὶ 30% τῆς Σουηδίας.

 

Τὸ ἐπιχείρημα ὅτι, ἀντίθετα μὲ ὅ,τι συμβαίνει στὶς παραπάνω χῶρες, στὴν καταμέτρηση τῶν δημόσιων ὑπαλλήλων τῆς Ἑλλάδας δὲν προσμετρῶνται καὶ οἱ ἐργαζόμενοι στὸν εὐρύτερο δημόσιο τομέα κι ἑπομένως τὸ ἑλληνικὸ ποσοστὸ εἶναι μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ ἐμφανιζόμενο εἶναι ἀβάσιμο. Γιὰ παράδειγμα στὴ Γερμανία (βλ. http://www.unikonstanz.de/bogumil/kuhlmann/Download/KuhlmannRoeber1.pdf), δὲν θεωροῦνται δημόσιοι ὑπάλληλοι οἱ στρατιωτικοί, οἱ ὁποῖοι ὡστόσο στὴν Ἑλλάδα συμπεριλήφθηκαν στὸν συνολικὸ ἀριθμὸ τῶν δημόσιων ὑπαλλήλων κατὰ τὴν ἀπογραφή τοῦ 2010. Δηλαδή, ἐὰν ὁ ἑλληνικὸς τρόπος καταγραφῆς τῶν δημόσιων ὑπαλλήλων ἦταν ἀκριβῶς ὁ γερμανικός, τότε -γιὰ παράδειγμα- ἀπὸ τοὺς 625 χιλιάδες μόνιμους τοὺς ὁποίους ἀναφέρει ἡ ἀπογραφὴ τοῦ 2010, στοὺς ὁποίους συμπεριλαμβάνονται κληρικοί, στρατιωτικοὶ (~170 χιλιάδες) καὶ Σώματα Ἀσφαλείας, δηλ. ἀστυνομικοί/πυροσβέστες/λιμενικοὶ (~70 χλδ), γύρω στοὺς 250-60 χιλιάδες, θὰ καταλήγαμε στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἔχει μόνο 370 χιλιάδες μόνιμους δημόσιους ὑπαλλήλους.

 

            Πέρα ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ OECD ὑπάρχουν καὶ τὰ στοιχεῖα τοῦ Διεθνοῦς Ὀργανισμοῦ Ἐργασίας (http://laborsta.ilo.org). Ἐκεῖ διασαφηνίζεται ἡ ἔννοια τοῦ δημόσιου τομέα. Σὲ αὐτὸν συμπεριλαμβάνονται ὄχι μόνο τὸ κεντρικὸ κράτος (ὑπουργεῖα κ.ο.κ.) καὶ ἡ ἀποκεντρωμένη διοίκηση καὶ αὐτοδιοίκηση ἀλλὰ καὶ οἱ ἐλεγχόμενες ἀπὸ τὸ Δημόσιο ἐπιχειρήσεις (βλ. http://laborsta.ilo.org/applv8/data/sectore.html). Ἔτσι, σύμφωνα μὲ τὶς στατιστικὲς τοῦ ILO (ἐπιλέγουμε τὴ χώρα ἡ ὁποία μᾶς ἐνδιαφέρει στὸ http://laborsta.ilo.org/STP/guest) τὸ ποσοστὸ τῶν ἐργαζόμενων στὸν εὐρύτερο δημόσιο τομέα γιὰ τὸ 2006 ἦταν  Σουηδία: 34%,  Δανία: 33,81%, Γαλλία: 29%,  Ὀλλανδία: 27,7%, Ἑλλάδα: 22,56%, Ἡνωμένο Βασίλειο: 20%, ΗΠΑ: 16,15%, Ἑλβετία: 15,9% (2005), Ἰταλία: 14,66%, Γερμανία: 14,6%. Ἡ Ἑλλάδα καὶ σὲ αὐτὴ τὴν καταγραφὴ βρίσκεται κάπου στὴ μέση, ἀρκετὰ πίσω ἀπὸ μεγάλες δυτικὲς χῶρες, ὅπως ἡ Γαλλία. Ἐντυπωσιακὸ εἶναι ὅτι τὸ ἀγγλικὸ ποσοστό, δηλαδὴ τὸ ποσοστὸ τῆς χώρας ὅπου πρωτοεφαρμόστηκε ὁ νεοφιλελευθερισμός, πλησιάζει τὸ ποσοστὸ τῆς "τελευταίας κομμουνιστικῆς χώρας στὴν Εὐρώπη", ὅπως χαρακτηρίζουν τὴν Ἑλλάδα ὁρισμένοι.

 

 

            Ἀκόμη καὶ ἀναφορικὰ πρὸς τὸ ποσοστὸ τοῦ ΑΕΠ ποὺ ὁ δημόσιος τομέας (μισθοὶ καὶ ἄλλες δαπάνες) ἀπορροφᾶ, τότε (βλ. ἐργασία τοῦ Παντελῆ Καμμᾶ, λέκτορα στὸ Τμῆμα Οἰκονομικῶν Ἐπιστημῶν τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων http://www.econ.uoi.gr/seminars_oikonimia_koinonia/dialeksi8/pdf.pdf, βασισμένη σὲ στοιχεῖα τοῦ OECD) πρέπει νὰ παρατεθοῦν τὰ ἑξῆς συγκριτικὰ στοιχεῖα:

 

α) ὅσον ἀφορᾶ στὶς δημόσιες δαπάνες, οἱ δημόσιες δαπάνες τῆς Ἑλλάδας (στοιχεῖα ΟΟΣΑ γιὰ τὸ 2005, βλ. διάγραμμα σελ. 8) ἦταν -ὡς ποσοστὸ ἐπὶ τοῦ ΑΕΠ- χαμηλότερες (39%) ἀπὸ τὶς δημόσιες δαπάνες τῆς Αὐστρίας, τοῦ Βελγίου (52%), τῆς Γερμανίας (49%), τῆς Δανίας (54%), τῆς Φιλανδίας (56%), τῆς Γαλλίας (47%), τῆς Μεγάλης Βρετανίας (45%), τῆς Ἰταλίας (48%), τῆς Νορβηγίας (50%), τοῦ Λουξεμβούργου, τῆς Ὀλλανδίας καὶ τῆς Σουηδίας (57%), ἐνῶ ἦταν ἐλαφρὰ μεγαλύτερες ἀπὸ αὐτὲς τῶν ΗΠΑ (37%) καὶ τῆς Ἰσπανίας.

 

β) Οἱ δημόσιες δαπάνες τῆς Ἑλλάδας κατὰ τὴ δεκαετία τοῦ 1990 καὶ τοῦ 2000 αὐξήθηκαν, ἀλλὰ ἐπίσης αὐξήθηκαν οἱ δημόσιες δαπάνες τῆς Ὀλλανδίας, τῆς Ἰταλίας, τῶν ΗΠΑ, τῆς Πορτογαλίας (βλ. διάγραμμα σελ. 16).

 

 

γ) Ἡ δαπάνη τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους γιὰ μισθοὺς τῶν δημόσιων ὑπαλλήλων ἦταν (σύμφωνα μὲ στοιχεῖα τοῦ OECD τὸ 2005, βλ. διάγραμμα σελ. 17), ὡς ποσοστὸ τοῦ ΑΕΠ, μικρότερη στὴν Ἑλλάδα (10% τοῦ ΑΕΠ) συγκριτικὰ μὲ τὴν ἀντίστοιχη δαπάνη στὸ Βέλγιο (12%), τὴ Δανία (17%), τὴν Φιλανδία (13%), τὴν Γαλλία (13%), τὴ Νορβηγία (12%) καὶ τὴ Σουηδία (15%), ἐνῶ ἦταν ἐλαφρὰ μεγαλύτερη ἀπὸ τὶς δαπάνες τῶν ΗΠΑ (9%), τῆς Ἰαπωνίας (6%), καὶ τῆς Γερμανίας (8%) καὶ ἴση μὲ τὶς δαπάνες τῆς Ἰταλίας καὶ τῆς Μεγάλης Βρετανίας.

 

Τὸ 10% τοῦ ΑΕΠ γιὰ μισθοὺς ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν γνωστὴ ἄποψη τῶν Γουσσέτη καὶ Ἀνδρέα Ἀνδριανόπουλου (καὶ ἄλλων) ὅτι "η μισθοδοσία μόνο των υπαλλήλων του δημοσίου απορρόφησε το 70% περίπου των κρατικών δαπανών". Μὲ δεδομένο ὅτι οἱ δημόσιες δαπάνες ἀποτελοῦν περίπου τὸ 42% τοῦ ΑΕΠ, αὐτὸ συνεπάγεται ὅτι γιὰ τὸν Ἀνδριανόπουλο καὶ ἄλλους οἱ μισθοὶ τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων ἀποτελοῦν τὸ 29,4 % τοῦ ἑλληνικοῦ ΑΕΠ. Κάτι τέτοιο εἶναι ἐντελῶς ἐσφαλμένο. Ἡ ἀλήθεια, ὅπως στὸν Κρατικὸ Προϋπολογισμό τοῦ 2009 παρατηροῦμε (βλ. http://www.mof-glk.gr/proypologismos/2009/pro/pro.pdf, σελ. 30), εἶναι ὅτι οἱ δαπάνες γιὰ κάθε εἴδους ἀποδοχὲς καὶ συντάξεις τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων ἦταν 24,520 ἑκ. εὐρὼ (δηλαδή 25 δισεκατομμύρια) σὲ σύνολο 99,666 ἑκατομμύρια δηλαδὴ ποσοστὸ 24,6% τῶν δημόσιων δαπανῶν, δηλαδὴ 10,3% τοῦ ΑΕΠ.

 

Δηλαδή, τὸ ποσοστὸ τῶν δαπανῶν γιὰ μισθοὺς καὶ συντάξεις τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων, ὅπως τὸ παρουσιάζουν οἱ Ἀνδριανόπουλος κ.ἄ. ἀναφερόμενοι σὲ ἕνα, μόνο, ἕτος εἶναι, στὴν πραγματικότητα, ἴσο μὲ τὸ ἀθροιστικὸ ποσοστὸ τῶν δαπανῶν σχεδὸν τριῶν ἑτῶν!

 

δ) Οἱ κοινωνικὲς δαπάνες τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους (βλ. ἴδιο διάγραμμα) ἦταν (15%) μικρότερες ἀπὸ τὶς κοινωνικὲς δαπάνες τῆς Γερμανίας (18%), τῆς Δανίας (16%), τῆς Φιλανδίας (16%), τῆς Γαλλίας (17%), τῆς Ἰταλίας (16%) καὶ τῆς Σουηδίας (17%)

αναδημοσίευση από περιοδικό: ΑΡΔΗΝ

-------------------------------------------------------------------------------------
 Δήμος Τανάγρας
Τι μας έταξε ο συνδυασμός του Γεωργίου στον Άγιο Θωμά:

• Σχέδιο Πόλεως
• Αποχέτευση λυμάτων.
• Επάνδρωση διυλιστηρίου και 24ωρη παρακολούθηση με προσωπικό βάρδιας
• Ανάπλαση κεντρικού δρόμου με δενδροφύτευση, πλακόστρωση κλπ και κεντρικής πλατείας.
• Αγορά οικοπέδων για κοινόχρηστους χώρους( πλατείες κλπ)
• Κατασκευή αίθουσας πολλαπλών χρήσεων
• Ορθή αξιολόγηση και επανασχεδιασμός του σχολείου για την ανάβάθμισή του.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------